I znów nad horyzontem zapłonie serce zimy
Napnie się łuk srebrzysty ślepego mrozów łowcy
I ponad jodeł blanki popłynie czerni chorał
A ku mnie zstąpi cisza i blask śnieżnego nieba

Zamkną się oczy ziemi, śniące, bielą olśnione
A rzeka gwiazd zaszumi nicości huraganem
W jej nurcie nagi stanę, obmyję nieistnieniem
Modlitwą pierś otworzę, i tryśnie gniewu strumień

I powie rzeka, że to sen
Co w oczy sypie szronu skry
I szepnie ziemia, że to śmierć
Co skrzydłem mrozu koi ból

Zabraknie tchu wiatrowi, umilkną drzew poszepty
Noc niebo z ziemią złączy mrozu przejrzystym ściegiem
I ku sklepieniom sięgnę, słowem jak sierp płomienny
I gwiazd pościnam snopy, i przetnę zimy więzy

Zadrży powietrza struna, trącona łez imieniem
Westchną bezczasem góry, lodem zadźwięczy serce
Na ciszy cierń je wbiję, by wreszcie bić przestało
I pójdę między drzewa, ku snom, których już nie ma

I powie jodła, że to smutek
Co w śnieg zaklęty świat okrywa
I powie jesion, że to miłość
Co jest jak zima, tylko zima…

-----------------------------------------------------------------------------------------------

And again, over the horizon the heart of winter will burn
The silvery bow of a blind frost hunter will be drawn
And over the battlements of firs the chorus of blackness will flow
And upon me the silence and the shine of the snowy sky will descend

The eyes of the earth will close, dreaming, dazzled with white
And the river of stars will sough with the hurricane of nothingness
I will stand naked in its current, washed with non-existence
I will open my chest with a prayer, and the stream of anger will burst

And the river will say that it is a dream
Which pours the sparks of hoarfrost into the eyes
And the earth will whisper that it is death
Which soothes the pain with the wing of frost

The wind will run out of breath, the whispers of trees will go silent
The night will connect the sky with the earth with the transparent stitch of frost
And I will reach up to the vaults, with a word like a flame sickle
And I will reap the sheaves of the stars, and cut the bonds of winter

The string of the air will tremble, grazed by the name of tears
The mountains will sigh with timelessness, the heart will ring with ice
I will impale it on the thorn of silence, so it stops beating at last
And I will go among the trees towards the dreams that no longer exist

And the fir will say that it is sadness
Which, enchanted into snow, covers the world
And the ash will say it is love
Which is like winter, only winter ...